 | ||
| มืองานบนลานขยะ
ไม้กวาดเก่ามือกร้านกรำงานกวาด หยุดยืนปาดเหงื่อบ้างกลางถนน
ศิวกานต์ ปทุม ทำหน้าที่ที่ทำอย่างจำทน เพราะความจนต้อยต่ำกรรมการ ก้มหน้างุดขุดเขินจากงานง่าย เก็บความกระดากอายเอาไว้ก่อน ภาระมากปากท้องต้องอาทร ไม่อาจเกี่ยงเลี่ยงงอนเลือกงานงาม ตาหลบตาหลายคู่ความรู้สึก เกรงเขานึกรังเกียจมองเหยียดหยาม แม้เขาถ่มทิ้งต่อหน้าก็ตาม มิอาจห้ามน้ำใจเขาได้เลย คนทิ้งทิ้งตามใจได้เกลื่อนกลาด คนตามเก็บตามกวาดก็กวาดเฉย ระเบียบบทกฎหมายไม่คุ้นเคย หากใครเคร่งเขาว่าเชยจนหน้าชา |
ตีหนึ่งกว่าๆของวันจันทร์ที่ ๑๐ กันยายน ไม่สิมันข้ามวันเป็นวันอังคารที่ ๑๑ แล้ว
... ชีวิตผมกลับมาสู่วงจรปกติเหมือ
นเดิม นั้นคือกลางวันตรวจงาน ดูแลงานก่อสร้าง
กลางคืนนั่งคิดแบบเขียนแบบบ้าน และในยามที่น่าเบื่อ
ที่คิดอะไรไม่ออกสมองตีบตัน
ผมมักจะออกไปหาอะไรทำเพื่อฆ่าเวลา ด้วยการออกไปฝึกถ่ายรูป ฝึกคิดฝึกเขียน
ฝึกเล่าเรื่องราว ...ทำไงได้ล่ะครับ ดันเกิดมาฝันอยากจะเป็นอะไรหลายอย่างไปหมด เลยต้องเรียนรู้ด้วยตัวเอง เพราะเกิดมาเป็นลูกคนจนๆชาวไร่ชาวนา ที่ไม่มีโอกาสต่างๆนาๆ มายัดเยียดให้
จากพ่อแม่ แต่ก็ได้รับอิสระอย่างเหลือล้นที่จะเลือกทางเดินชีวิตของตัวเอง
โดยที่พ่อกับแม่ไม่เคยตีกรอบขอบเขต กั้นรั้วบีบกด
ให้เดินไปตามทางที่ปูรอไว้ และนั่นเองเป็นความโชคดีของผม
แม่มักจะพูดเสมอด้วยภาษาท้องถิ่นว่า "อยากทำอะไรก็ทำ
ขออย่าทำให้ตัวเองหรือคนอื่นเดือดร้อนเป็นพอ"
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น